Saturday, November 16, 2013

Raghuram Rajan warns bankers, 'can put lipstick on a pig, but it doesn't become a princess'


Raghuram Rajan: One has to be very clear that we shouldn't meddle too much with accounting but focus on getting the troubled asset back on track. Reuters

PTI | Mumbai | Updated: Nov 16 2013, 10:39 IST

Rising NPAs or bad loans have been a concern
 to both RBI and government.

Reserve Bank of India (RBI) Governor Raghuram Rajan today warned banks against dressing up bad loans and creating bigger problems for future, by drawing a symoblic comparison that one "can put lipstick on a pig, but it doesn't become a princess".
"Restructuring is a legitimate attempt to deal with changes that have happened, but ever-greening is trying to ignore the problem and taper over for later period and thus create large problems in future. Clearly, an important distinction we need to draw," the RBI chief told bankers here this evening at a banking summit.
"You can put lipstick on a pig but it doesn't become a princess. So dressing up a loan and showing it as restructured and not provisioning for it when it stops paying, is an issue. Anything which postpones a problem than recognising it is to be avoided," Rajan said.
Ever-greening is when you are trying to hide the problem and restructuring is when you are trying to deal with a problem where the original zone doesn't quite correspond to the altered circumstances, he said.
Stating that banks should focus more on getting assets back on track and stop meddling with accounts, he said, "One has to be very clear that we shouldn't meddle too much with accounting but focus on getting the troubled asset back on track."
Rising NPAs or bad loans have been a concern to both RBI and government. As of June, the gross NPA of nationalised banks was 3.89 per cent and State Bank Group at 5.50 per cent of total advances.
Finance Minister P Chidambaram, last month, had said the government will monitor 30 NPA accounts of each PSU bank to recover dues. He had also said that the bulk of the NPA was from those who borrowed Rs 1 crore and more.
Promising banks every help, he said, "If there are impediments in doing that (getting back assets), we will look into that as much as we can. We have been talking to a number of stakeholders and we will announce some measures very shortly. We are very focused on measures that will help recognise the problem. On the issue of allowing longer maturity for loans, we are exploring the issue."
He also called for better institutional measures to fight the issue of NPAs, such as good bankruptcy laws where investors in lower grade bonds feel secure.
"We have to ensure that the system recognises financial distress early, takes steps to resolve it, and ensures fair recovery for lenders and investors. We could wish for a more effective judicial process or a better bankruptcy system, but while we await that, we have to improve the functioning of what we have."
"In the next few weeks, we will announce measures to incentivise early recognition, better resolution, and fair recovery of distressed loans. We will focus on putting real assets back to work in their best use," he said.
Stating that they have to deal better with distress, he said the worst way for a bank management with limited tenure to deal with distress is to "extend and pretend" to evergreen the loan, hope it recovers by miracle, or that one's successor has to deal with it.
"The natural incentive for a promoter to deal with distress is to hold on to equity and control despite having no real equity left, and to stand in the way of all efforts to resolve the underlying project while hoping for an Act of God to bail him out. Not all bankers and promoters succumb to these natural incentives but too many do," he concluded.
A recent analysis of NPAs has found that net bad assets of the 40 listed banks have jumped 38 per cent to Rs 1,28,533 crore during the first half of this fiscal, from Rs 93,109 crore at the end of the last fiscal, and is likely to cross Rs 1.5 lakh crore by the end of the fiscal.
Out of the 40 listed banks, 14 banks have reported more than 50 per cent jump in their net NPAs during these six months, a study by NPAsource.com said earlier this week.
Gross NPAs as of the September quarter stood at Rs 2,29,007 crore, 27 per cent higher when compared to Rs 1,79,891 crore as of March quarter for these 40 listed banks. According to the study, gross NPAs of listed banks have doubled since September 2011, while net NPAs have risen by 140 per cent during the same period.
In Q2, top public sector banks like State Bank of India, Bank of Baroda, Punjab National Bank, Central Bank, IDBI Bank and Union Bank have all reported more than 30 per cent rise in net NPAs.
For SBI, net NPAs rose to 2.91 per cent from 2.44 per cent in Q2. However, on a sequential basis, NPAs of the nation's largest lender came down by 39.23 per cent. The rising provisions for bad assets pulled down the net profit of the bank by 35.03 per cent.

ஜார்க்கண்ட் உயர் நீதிமன்ற தலைமை நீதிபதியாக பானுமதி பதவியேற்பு




தி இந்து ,சனி, நவம்பர் 16, 2013

ஜார்க்கண்ட் மாநில உயர் நீதிமன்ற தலைமை நீதிபதியாக ஆர். பானுமதி இன்று (சனிக்கிழமை) பதவியேற்றுக் கொண்டார். ராஜ் பவனில் நடந்த நிகழ்ச்சியில் ஆளுநர் சையத் அகமத், பானுமதிக்கு பதவி பிரமாணம் செய்து வைத்தார்.

சமீபத்தில், அம்மாநில உயர் நீதிமன்ற தலைமை நீதிபதி பிரகாஷ் சந்தரா டாடியா தனது பொறுப்பில் இருந்து ஒய்வு பெற்றார். 

இதனை தொடர்ந்து, 58 வயதான பானுமதி இன்று பதிவுயேற்றுக்கொண்டார்.

இவர் 2003-ஆம் ஆண்டு சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தின் தலைமை நீதிபதியாக இருந்தார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இந்நிகழ்ச்சியில், முதல்வர் ஹேமந்த் சோரன் மற்றும் பலர் பங்கேற்றுக்கொண்டனர்.

Loan recast has gone “out of control,” says RBI official

PTI MUMBAI, NOV 16:2013
Stating that the overall asset restructuring in the banking system has touched Rs 3.25 lakh crore as of June, RBI Executive Director B Mahapatra today said loan recast has gone “out of control” and all stakeholders need to tackle the problem jointly.

“Till March 2011, things were manageable. We had around Rs 1.1 lakh crore in recast loans, but now if you see, things are quite out of control. It has gone up to Rs 2.7 lakh crore. This is only CDR (corporate debt restructuring) and if you put both (CDR and bilateral restructuring cases between banks and companies) together, may be it might exceed Rs 3.25 lakh crore,” he said at the annual Bancon here.
Mahapatra said the Reserve Bank of India was willing to “tolerate a bit of restructuring,” but he exhorted banks to provide more against potential asset quality troubles and promoters to get more equity and personal guarantees.
“We’ll tolerate a bit of restructuring, we will give the regulatory forbearance, offer more time —— that is the loss or the sacrifice that we as regulators are willing to make. But you as bankers should also be willing to make more provisions...and the borrowers should also sacrifice, he should bring in more equity,” he said.
“It is a loss—sharing arrangement. In a system, when there is a problem, all the stakeholders should share the loss,” the executive director said.
Mahapatra pointed out that the RBI has increased the provisioning requirements for banks from 2 per cent earlier to up to 5 per cent in some cases.
Seeking to allay concerns, Mahapatra said things are not as bad as they are made out to be. He said the total stress in the system, including non-performing assets (NPAs) and restructured assets, is under 10 per cent, which is less than the 16 per cent level in the aftermath of the 1997 Asian financial crisis.
The situation is not “panicky,” he said.

TWO recent judgments of the Supreme Court




Frontline Print edition : November 29, 2013

The Supreme Court awards a non-resident Indian an enhanced compensation for medical negligence by a Kolkata hospital. 


In another significant ruling, it seeks to curb political interference in the functioning of the bureaucracy. By V. VENKATESAN


TWO recent judgments of the Supreme Court will long be remembered for their outstanding contribution to improving the quality of health care and bringing greater accountability in public administration.
On October 24, a Supreme Court Bench comprising Justices Chandramauli Kr. Prasad and V. Gopala Gowda significantly enhanced the compensation awarded by the National Consumer Disputes Redressal Commission (NCDRC) in 2011 to Dr Kunal Saha, husband of Anuradha Saha who died owing to medical negligence in 1998. The court directed the Kolkata-based Advanced Medicare and Research Institute (AMRI) Hospitals and three doctors to pay Saha Rs.6,08,00,550 with 6 per cent interest from the date of his complaint in 1999 to the date of payment. It held the hospital vicariously responsible for its doctors and, therefore, directed it to pay the total amount of compensation with interest awarded in the appeal of the claimant, which remains due after deducting the total amount of Rs.25 lakh payable by the appellant-doctors as per the order. The NCDRC had ordered a compensation of Rs.1.33 crore
The court maintained that to deny a legitimate claim or to restrict arbitrarily the size of an award would amount to substantial injustice to the claimant. Therefore, it invoked the principle restitutio in integrum, that is, the claimant must receive the sum of money which would put him in the same position as he would have been if he had not sustained the wrong.
The court held that the NCDRC wrongly rejected Saha’s different claims without any consideration and wrongly assumed that the claims made before it could not be changed or modified without prior pleadings under any other condition. Anuradha, an India-born American citizen, was at the beginning of a productive career as a child psychologist. She graduated from Columbia University in New York City in 1998. The same year, she accompanied her husband, Kunal Saha, an AIDS researcher in the United States, to Kolkata, the city they hailed from. Anuradha, then 38, suffered from minor skin rashes as a result of an allergic reaction to medication. Kunal took her to the AMRI Hospitals for treatment.
On May 11, 1998, when Dr Sukumar Mukherjee examined Anuradha, she had rashes all over her body. This being a case of dermatitis, he should have referred her to a dermatologist. Instead, he prescribed “depomedrol”, a long-acting steroid, for the next three days on the assumption that it was a case of vasculitis.
Expressing shock at the nature of negligence on the part of the doctors who treated Anuradha and the hospital, the court said that the daily dosage of 120 mg of depomedrol prescribed by the doctor was much higher than the drug manufacturer’s maximum recommended usage. The doctor’s prescription of depomedrol without diagnosing the nature of the disease was a wrongful act on his part, it recorded. The court said the effect of immuno-suppression caused by steroids had affected the immunity of the patient, and the doctor had failed to take note of the said consequences. The Bench observed that Dr Mukherjee had shown utmost disrespect to his profession by being so casual in his approach in treating a patient.
On May 12, 1998, Dr Mukherjee left for the U.S. to attend a conference. The medication prescribed by him was stopped on the advice of Dr Baidyanath Halder, a dermatologist. But he did not take any remedial measures against the excessive amount of depomedrol that was already present in the patient’s body. Instead, he prescribed a quick-acting steroid, prednisolone, at 40 mg three times a day, which was an excessive dosage considering the fact that a huge amount of depomedrol had already accumulated in Anuradha’s body.
The court found Dr Halder guilty of not providing aggressive supportive therapy considered to be rudimentary for TEN (toxic epidermal necrolysis) patients. The failure of Dr Halder to ensure that vital signs of the patient such as temperature, pulse, intake-output and blood pressure were regularly monitored was another act of negligence. He had conducted himself with utmost callousness in giving treatment to Anuradha, which led to her demise, the court concluded. The court directed Dr Mukherjee and Dr Halder to pay a compensation of Rs.10 lakh each to Saha.
Dr Balram Prasad was an attending physician in the hospital. Since he was a junior doctor, his contribution to the negligence was far less than that of the senior doctors involved. Therefore, the court directed him to pay a compensation of Rs.5 lakh to Saha.
Since Anuradha’s condition deteriorated, Saha hired a private chartered flight to go to Mumbai, to continue correct treatment at Breach Candy Hospital. But she did not recover. She died on May 28, 1998.
Saha first filed a petition before the NCDRC in 1999, seeking a compensation of Rs.77,07,45,000, and later amended it by claiming another sum of Rs.20 crore.
On October 21, 2011, the NCDRC held the doctors and the AMRI Hospitals negligent in treating Anuradha on account of which she died. But it only awarded a compensation of Rs.1,34,66,000. This was challenged by all parties—Saha, the doctors and the hospital—before the Supreme Court. While Saha was aggrieved at the inadequate amount of compensation, the doctors and the hospital found the amount to be excessive and the verdict too harsh.

In 2009, while remanding the issue of quantifying the compensation to the NCDRC, the Supreme Court had observed that the standard of medical care at the AMRI Hospitals was abysmal and so 80 per cent of the total compensation should be imposed on the hospital.
Anuradha was a graduate in psychology from an Ivy League school and had a bright future ahead of her. The NCDRC, however, calculated the entire compensation and prospective loss of income solely on the basis of her pay receipt which showed an annual income of $30,000, which she was earning as a graduate student. The Supreme Court described this as a grave error.
In its October 24 judgment, the court held that the prospective loss of income from the wrongful death of Anuradha must be reasonably judged on the basis of her future potential in the U.S. As Anurdha and Saha were both U.S. citizens and permanently settled as a “child psychologist” and AIDS researcher respectively, the compensation in the case should be calculated in terms of the status and standard of living in the U.S., the court held.
The total quantum of claim Saha had made before the Supreme Court stood at Rs.97,56,07,000. However, considering the precedents applicable in similar cases, the court granted a reduced sum. Dr Mukherjee and Dr Haldar attempted to claim that they could not be penalised with compensation because they did not charge any fee for the treatment of Anurdha. The court accepted Saha’s argument that from a moral and ethical perspective, a doctor cannot escape liability for causing the death of a patient owing to medical negligence on the grounds that he did not charge any fee. If that was true, poor patients in many charitable hospitals could be killed with impunity by errant and reckless doctors. In 1996, the Supreme Court had pronounced in Paschim Banga Khet Mazdoor Samity vs State of West Bengal that the right to health of a citizen was a fundamental right guaranteed under Article 21 of the Constitution. It held that all government hospitals, nursing homes and poly-clinics were liable to provide treatment to the best of their capacity to all patients. The Kunal Saha case gave the court another opportunity to amplify that right.
In Paragaph 149 of its judgment, the court held: “The doctors, hospitals and nursing homes and other connected establishments are to be dealt with strictly if they are found to be negligent with the patients who come to them pawning all their money with the hope to live a better life with dignity. The patients, irrespective of their social, cultural and economic background are entitled to be treated with dignity which not only forms their fundamental right but also their human right. We, therefore, hope and trust that this decision acts as a deterrent and a reminder to those doctors, hospitals, nursing homes and other connected establishments who do not take their responsibility seriously.”

Civil service autonomy 

On October 31, a Supreme Court Bench comprising Justices K.S. Radhakrishnan and Pinaki Chandra Ghose, in T.S.R. Subramanian and others vs Union of India and others,dealt with a writ petition filed by few eminent retired civil servants highlighting the need for reforms to preserve the integrity, fearlessness and independence of civil servants. The petition, demanding reforms to ensure that the bureaucracy was insulated from unwarranted political interference, was based on the reports and recommendations of various committees appointed to improve public administration.
The Bench observed that of late, the Union Public Service Commission (UPSC) and the State PSCs were being deprived of their powers of consultation while making promotions and transfer from one service to another. It held that while civil servants were accountable to the political executive, they had to function under the Constitution and as such were accountable to the people of the country.
It directed the Centre, the State governments and the Union Territories to constitute Civil Service Boards (CSBs) with high-ranking serving officers, who are specialists in their respective fields, within three months, if not already constituted, until Parliament enacts a law to set up the CSB.
The Bench noted that at present civil servants did not enjoy stability of tenure, particularly in State governments where transfers and postings were made at the whims and fancies of the executive head for political and other considerations and not in the public interest. It pointed out that the necessity of minimum tenure had been endorsed and implemented by the Centre. The court also noted that almost 13 States had accepted the need for a minimum tenure for civil servants. A fixed minimum tenure would not only enable civil servants to achieve their professional targets, but also help them function as effective instruments of public policy. Repeated shuffling/transfer of officers was deleterious to good governance, the court held held.
Dwelling on other advantages of fixed tenure, the Bench said that a minimum assured service tenure ensured efficient service delivery and increased efficiency. It would help the officers prioritise various social and economic measures intended to be implemented for the poor and marginalised sections of society, it added. The Bench directed the governments to issue appropriate directions to ensure a minimum tenure of service to civil servants within three months.
The Bench concurred with the petitioners that much of the deterioration in the standards of probity and accountability could be traced to the practice of issuing and acting on verbal instructions or oral orders.

Rule 3(3)(iii) of the All India Service Rules, 1968, specifically requires that all orders from superior officers shall ordinarily be in writing. Where action has to be taken on the basis of oral directions in exceptional circumstances, it is mandatory for the superior officer to confirm the same in writing. The civil servant who has received such information, in turn, is required to seek confirmation of the directions in writing as early as possible, and it is the duty of the superior officer to confirm the direction in writing. The court observed that civil servants could not function on the basis of verbal or oral instructions, orders, suggestions, or proposals and that they should be protected against wrongful and arbitrary pressure exerted by their administrative superiors, the political executive, and business and other vested interests.
Further, the court said that civil servants should not have vested interests. As such, there should be some record to demonstrate how he/she had acted; if the decision was not his/hers and if he/she was acting on oral instructions, he/she should record such directions in the file. Recording of instructions and directions was necessary to fix responsibility, ensure accountability and uphold institutional integrity, the court held.
Although the court’s observations have given rise to general optimism that it will ensure good governance, apprehensions persist whether the political class will implement them with sincerity.


Prakash Singh, former Border Security Force Director General, whose public interest petition led to the Supreme Court’s landmark judgment on police reforms in 2006, is less optimistic about the implementation of the judgment. No State has complied with the court’s directions in the police reforms case in letter and spirit. As in the police reforms case, the court’s continuous monitoring of the compliance reports in the T.S.R. Subramanian case may reveal the practical problems involved in implementing its directives.
 













வி.ஆர். கிருஷ்ணய்யர்: கடைக்கோடி இந்தியருக்கும் நீதி



தி இந்து ச. பாலமுருகன், நவம்பர் 15, 2013

இன்று, உச்ச நீதிமன்றத்தின் முன்னாள் நீதிபதி வி.ஆர். கிருஷ்ணய்யரின் 99-ம் பிறந்த நாள். நாட்டின் கடைக்கோடி சாமானிய ஏழைகளுக்கும் சட்டம், நீதியின் வெளிச்சம் சென்றடைய வேண்டும் என்பதை நோக்கித்தான் அவரின் செயல்பாடுகள் இன்னும் இருக்கின்றன.

நீதிபதி வி.ஆர். கிருஷ்ணய்யர் வழக்குரைஞர், கைதி, சட்டமன்ற உறுப்பினர், மாநில அமைச்சர், உயர் நீதிமன்ற நீதிபதி, உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதி, மனித உரிமைச் செயல்பாட்டாளர் எனப் பல வடிவங்களைக் கடந்துவந்தவர். இந்தப் பயணம் நெடுகிலும் ஏழை மக்களுக்கான சமூக நீதி மீதான கரிசனத்தினை வெளிப்படுத்தினார்.

பொதுவுடைமை இயக்கத் தொடர்பு

அன்றைய சென்னை மாகாணத்தின் ஒரு பகுதியான கேரளத்தின் பாலக்காட்டில் அவர் பிறந்தார். அவரின் குடும்பம் கேரளத்தின் குயிலாண்டிக்கு இடம்பெயர்ந்தது. புகழ்வாய்ந்த ஒரு வழக்குரைஞரின் மகனாக வளர்ந்த அவர், அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகத்திலும் பின் சென்னை சட்டக் கல்லூரியிலும் கல்வியை முடித்தார். பிறகு, வழக்குரைஞராக மலபார், கூர்க் உள்ளிட்ட பகுதிகளில் பணிபுரிந்தார். அந்தக் காலகட்டத்தில் பொதுவுடைமை மற்றும் தொழிற்சங்க இயக்கத்தவருக்கு அவர் தொடர்ந்து வாதாடிவந்தார். இதனால் ஒரு சமயம் நீதிபதி ஒருவர்கூட அவரைத் தனியே அழைத்து “கம்யூனிஸ்ட்டுகளுக்கு ஆஜராகி ஏன் பெயரைக் கெடுத்துக்கொள்கிறீர்கள், உங்களை போலீஸார் உளவு பார்ப்பார்கள்” என்று எச்சரிக்கையும் செய்தார். நாடு விடுதலை அடைந்த சமயம், பொதுவுடைமை இயக்கம் தடைசெய்யப்பட்டிருந்தது. கிருஷ்ணய்யர் தொடர்ந்து கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் மீது போடப்பட்ட வழக்குகளில் வாதிட்டதால், காவல் துறையினர் கோபத்துடன் இருந்தனர். தலைமறைவு கம்யூனிஸ்ட்டுகளுடன் தொடர்பிருப்பதாகப் பாதுகாப்புச் சட்டத்தில் 1948 மே மாதத்தில் வழக்குப் பதிவுசெய்து, காவல் துறை அவரைக் கைதுசெய்து கண்ணனூர் சிறையில் அடைத்தது. சிறையின் அவலங்களையும், கைதிகளின் நிலையையும் அவர் நேரடியாக உணர இது உதவியது.
பொதுவுடைமை இயக்கத்தின் மீதான தடை நீக்கப்பட்டு, அவர்கள் 1952 தேர்த லில் போட்டியிட்டபோது, வி.ஆர். கிருஷ்ணய்யர் குத்து பரம்பா சட்டமன்றத் தொகுதியில் சுயேச்சையாக நின்று, பொதுவுடைமை இயக்கத்தின் ஆதரவில் வெற்றிபெற்று, சென்னை மாகாணச் சட்டமன்ற உறுப்பினர் ஆனார். மலபார் பகுதியிலிருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருந்த போதும், ஒட்டுமொத்த சென்னை மாகாணப் பிரச்சினைகளுக்காக அவர் குரலெழுப்பினார். பஞ்சத்தால் பாதிக்கப்பட்ட ஆந்திரத்தின் ராயலசீமா மக்களுக்குக் கஞ்சித் தொட்டி நிர்வகிப்பது குறித்தும், மலபார் நெசவாளர்களின் நிலைகுறித்தும் சட்டமன்றத்தில் அவர் குரலெழுப்பினார். பஞ்சத்தையும் வறுமையையும் மக்கள் எதிர்கொண்ட நிலையில், அன்றைய முதல்வர் ராஜாஜி, அரசு ஊழியர்களுக்குக் கூடுதல் சலுகை அறிவித்தார். அரசு ஊழியர்களைக் கைக்குள் வைத்துக்கொள்ள சலுகை அறிவிக்கும் ஆங்கிலேய அரசின் தொடர்ச்சியாக சுதேசி அரசும் இருப்பதை, வி.ஆர். கிருஷ்ணய்யர் 1952 ஜூலையில் சட்டமன்றத்தில் நிகழ்த்திய உரை சுட்டிக்காட்டியது.

மொழிவாரி மாநிலங்கள் பிரிக்கப்பட்ட பின்பு, கேரள மாநிலத்தில் 1957-ல் அவர் தலைச்சேரி சட்டமன்றத் தொகுதியில் மீண்டும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். 1957 முதல் 1959 வரை ஆட்சிபுரிந்த ஈ.எம்.எஸ்.நம்பூதிரிபாட் தலைமையிலான முதல் கம்யூனிஸ்ட் அரசாங்கத்தில் அவர் அமைச்சராகவும், சட்டம், சிறை நிர்வாகம், உள்துறை, மின்சாரம் மற்றும் நீர்ப்பாசனம், சமூக நலத் துறை அமைச்சராகவும் பதவிவகித்தார்.

அமைச்சர் கிருஷ்ணய்யர்

இந்தக் காலகட்டத்தில் தமிழகத்தில் காமராஜர் முதல்வராக இருந்தார். பாசனத் துறை அமைச்சராக இருந்த சி.சுப்பிரமணியம், கோவை மாவட்ட விவசாயிகளின் பாசனத்துக்கும், மக்களின் குடிநீர்த் தேவைக்கும் ஒரு திட்டத்தை முன்மொழிந்தார். கேரளத்தில் மேற்கு நோக்கிப் பாயும் ஆறுகளைக் கிழக்குப்புறமாகத் திருப்பிவிட்டுத் தமிழகமும் கேரளமும் சேர்ந்து பயன்பெறுவதற்கான பரம்பிக்குளம் திட்டம்தான் இது. கேரள முதல்வர் நம்பூதிரிபாடும் வி.ஆர். கிருஷ்ணய்யரும் இதற்குச் சம்மதித்தனர். ஆனால், கேரளத்தின் அப்போதைய எதிர்க்கட்சியான காங்கிரஸ் வி.ஆர். கிருஷ்ணய்யர் தமிழர் என்பதால், தமிழகத்துக்கு ஆதரவாகச் செயல்படுவதாகக் கூறிப் பிரச்சினையை ஏற்படுத்தினர். காமராஜர் தலையீட்டால் பிரச்சினை பெரிதாகாமல் திட்டம் நிறைவேறியது. இந்தக் காலகட்டத்தில் கேரளாவில், சிறியதும் பெரியதுமான நீர்ப்பாசனத் திட்டங்கள் பலவற்றைத் தொலைநோக்குப் பார்வையோடு வி.ஆர். கிருஷ்ணய்யர் திட்டமிட்டார். ‘உழைப்பு தானத் திட்டம்’ என்ற பெயரில், இன்றைய நூறு நாள் வேலைத் திட்டம் போல, தினம் ரூ 50 கூலி தரும் திட்டம் செயல்பட ஆலோசனை வழங்கினார். மேலும், சட்ட அமைச்சர் என்ற அளவில், வரதட்சிணை ஒழிப்புச் சட்டத்தை நாட்டிலேயே முதல்முறையாக அவர் அறிமுகம் செய்தார். சிறை சீர்திருத்தம் உள்ளிட்ட ஜனநாயகச் செயல்பாடுகள் பலவும் மேற்கொள்ளப்பட்டன. சிறைக் கைதிகள் கண்ணியத்தோடு நடத்தப்பட, பல்வேறு நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டார்.

சட்டமன்றத்திலிருந்து நீதிமன்றத்துக்கு

1959-ல் அவர் பங்கேற்றிருந்த மந்திரி சபை நேருவால் கலைக்கப்பட்டது. அதன் பின் 1960-ல் சட்டமன்றத் தேர்தலில் போட்டியிட்டார். ஏழு வாக்குகளில் காங்கிரஸ் வேட்பாளரிடம் தோல்வியைத் தழுவினார். அந்தத் தேர்தலில் முறைகேடுகள் நடந்திருப்பதையும் வாக்களிக்கும் வயதே வராதவர்களை வைத்துக் கள்ள ஓட்டுகள் போடப்பட்டிருப்பதையும் அறிந்து, அதற்கு எதிராக உயர் நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தாக்கல்செய்தார். இரண்டரை ஆண்டுகள் கழித்து, இறுதியில், ஐந்து வாக்கு வித்தியாசத்தில் கிருஷ்ணய்யர் வெற்றிபெற்றதாக நீதிமன்றம் அறிவித்தது. மீண்டும் சட்டமன்றம் சென்றார். இந்தச் சூழலில் இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியிலிருந்து முக்கியத் தலைவர்கள் பிரிந்து மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி துவங்கியதும், கட்சி பிளவுபட்ட சூழலில் 1965-ல் தேர்தலைச் சந்தித்து வி.ஆர். கிருஷ்ணய்யர் தோல்வியடைந்தார். அதன் பின்பு, அரசியலிலிருந்து விலகி உயர் நீதிமன்ற வழக்குரைஞராகப் பணிபுரிய ஆரம்பித்தார். 1968-ல் உயர் நீதிமன்ற நீதிபதியாக வி.ஆர். கிருஷ்ணய்யர் பொறுப்பேற்றார். உயர் நீதிமன்ற நீதிபதிகள் நடந்து வரும்போது செங்கோல் ஏந்தி 'உஸ்’என்று ஒலி எழுப்பி, ஊழியர் ஒருவர் நீதிபதிக்கு முன்னே வரும் பழக்கம் இன்னமும் நடைமுறையில் உள்ளது. ஆங்கிலேய நீதிபதிகள், இந்தியர்களைக் காட்டிலும் தாங்கள் உயர்ந்தவர்கள் என்று காட்டுவதற்காகப் பின்பற்றிய அந்த வழக்கம் ஜனநாயக சமூகத்துக்கு ஏற்றதல்ல என்று வி.ஆர். கிருஷ்ணய்யர் அதை மறுத்தார்.

நெருக்கடி நிலை

1971-ல் மத்திய சட்ட கமிஷன் உறுப்பினராக அவர் தேர்வுசெய்யப்பட்டார். பின் 1973-ல் உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியாக நியமிக்கப்பட்டார். உச்ச நீதிமன்றத்தில் அவருடைய தீர்ப்புகள் தனித்துவம் வாய்ந்தவை. வெறும் சட்டவாதமாக மட்டும் வழக்குகளைப் பார்க்காமல் அவற்றின் பின்னால் உள்ள சமூக, அரசியல், ஜனநாயகப் பிரச்சினைகளை அவர் தனது தீர்ப்புகளில் விரிவாக எடுத்துரைத்தார். 1975-ல், அன்றைய பிரதமர் இந்திரா காந்தியின் ரேபரேலி தேர்தல் தொடர்பான வழக்கு, உச்ச நீதிமன்றத்தில் நீதிபதி வி.ஆர்.கிருஷ்ணய்யர் முன் வந்தது. இந்திரா காந்தி பிரதமராகத் தொடரலாம் என்றும் ஆனால், நாடாளுமன்றத்தில் அவர் வாக்களிக்க முடியாது என்றும் தீர்ப்பளித்தார். இந்தத் தீர்ப்பால் ஆறு மாதத்தில் மீண்டும் தேர்தலைச் சந்திக்க வேண்டிய கட்டாயம் இந்திரா காந்திக்கு உருவானது. இதன் தொடர்ச்சியாகத்தான், 1975 ஜூன் 24-ம் தேதி நெருக்கடி நிலையை அவர் அறிவித்தார்.

ஏழைகளுக்கான நீதி

உச்ச நீதிமன்றத்தில் கிருஷ்ணய்யர் வழங்கிய பல தீர்ப்புகள் ஏழைகளுக்கு அனுசரணையாக இருந்தன. இக்காலத்தில் உச்ச நீதிமன்றத்தில் சாமானிய மக்கள் எழுதிய கடிதங்கள்கூட சில சமயம் வழக்குகளாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டன. மரண தண்டனையை வி. ஆர். கிருஷ்ணய்யர் முற்றிலுமாக எதிர்த்தார். அதை, தண்டனை வடிவமாகக் கருத முடியாது என்பதில் உறுதியுடன் நின்றார். மேலும், இலவசச் சட்ட உதவி முறைக்கு அவர் உயிர்கொடுத்தார். 1980 நவம்பர் 14 வரை உச்ச நீதிமன்றத்தில் பணிபுரிந்து ஓய்வுபெற்றார். ஓய்வுக்குப் பின்பும், தொடர்ந்து மனித உரிமைகளுக்காகவும் கண்ணியத்துக்காகவும், முகம் அறியாத அனைவருக்காகவும் அவர் குரல்கொடுத்துக்கொண்டிருக்கிறார்.

பழங்குடியினருக்கான நீதி

வீரப்பன் தேடுதல் வேட்டை என்ற பெயரில், கர்நாடக - தமிழக அதிரடிப்படையினர் நிகழ்த்திய மனித உரிமை மீறல்களில் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்காக, 1996-ல் ‘பழங்குடி மக்கள் சங்கம்’ சார்பில் நாங்கள் மனுத் தாக்கல் செய்தோம். வழக்கை எப்படி நடத்துவதென்ற விதி இல்லை என்று, மாவட்ட மனித நீதிமன்றத்துக்கே அந்த மனு திருப்பி அனுப்பப்பட்டது. எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல், வி.ஆர். கிருஷ்ணய்யருக்கு நாங்கள் எழுதிய கடிதத்துக்கு அவர் எடுத்த நடவடிக்கையால், உயர் நீதிமன்றம் அதை வழக்காக எடுத்துக்கொண்டது. அதிரடிப்படை யின் அத்துமீறல்களை ஓரளவுக்குக் கட்டுப்படுத்த அந்த வழக்கு உதவியது. பழங்குடியினருக்காக நாட்டின் முக்கியமான மனிதர்கள் ஆதரவு தர முன்வந்தது ஜனநாயகத்தின் மீது நம்பிக்கையை உருவாக்கியது. அதிரடிப்படையினரால் பாதிக்கப்பட்ட கிராமங்களுக்கு, 1999-ம் ஆண்டு மனித உரிமை ஆர்வலர்கள் சென்றது, அரச வன்முறையை அம்பலப்படுத்த உதவியது. இந்தப் பின்னணியில் நீதிபதி வி.ஆர். கிருஷ்ணய்யர் அதுகுறித்து தேசிய மனித உரிமை ஆணையத்துக்குக் கடிதம் எழுதினார். அதிரடிப்படையின் அத்துமீறல்களை விசாரிப்பதற்கு, ஓய்வு பெற்ற நீதிபதி சதாசிவா தலைமையில் குழு அமைக்கப்படுவதற்கு அந்தக் கடிதம் உதவியது.

நீதிபதி வி.ஆர். கிருஷ்ணய்யர், சமூகத்துக்குத் தொடர்ந்து நம்பிக்கைகளை விதைத்துக்கொண்டே இருக்கிறார். மூத்த தலைமுறையினர், முக்கியமாகச் செய்ய வேண்டிய அரும் பணி இது. அவரை அவர் வாழும் காலத்திலேயே நினைவுகொள்வோம்.



Monday, November 11, 2013

INTERVIEW : "The A-G Is Very Smart; He’s Also Socially Active And Smooth’


The outlook :18 Nov 2013

The activist-lawyer pulls no punches on the Attorney General
UTTAM SENGUPTA INTERVIEWS PRASHANT BHUSHAN

While his critics accuse him of misleading the court and of giving convenient and contradictory opinions to suit the government, Attorney-General Goolam Vahanvati has never been pulled up by the apex court or held guilty of misrepresenting facts. Activist-lawyer Prashant Bhushanpulls no punches and offers an explanation to Uttam Sengupta. Excerpts:

You and the attorney-general, to put it mildly, have no love lost between you. What provokes such antagonism?
A dishonest government needs a dishonest law officer to legitimise their corrupt decisions. And the present A-G unfortunately has been shielding the government’s questionable decisions.

You even called him a liar in court. Was that just courtroom bluster?
When he denied in court having seen the CBI’s status report on the Coalgate scam, I did say he was lying. By that time the letter addressed to him by the additional solicitor-general, Harin Raval, was in the public domain. Raval had quit and had stated that the A-G had misled the court.

But why didn’t the court pull him up then? Why was it so indulgent?
I can only speculate. The bench is possibly hesitant about taking action against the highest law officer of the government who is appearing before them every day. Perhaps they are meeting him socially and you do tend to be a little diffident in cases involving such people.

You say the A-G is giving dishonest advice to the government, shielding the corrupt and misleading the court. And yet the Supreme Court of India does not take any action?
His role in shielding Anil Ambani—who he calls a friend, in the 2G scam and Reliance Power case–and the Ruias are there for everyone to see. His advice in the disproportionate assets cases against Mulayam Singh Yadav and Mayawati are also questionable. And yes, the Supreme Court has been soft on the A-G.

Could the A-G have done things differently?
He could have recused himself from cases involving his “friends”. But he never did that.

Why do you think he gets away if his conduct is so questionable?
The attorney-general is, of course, very smart. All people like that are. He is also socially active and is smooth. He is very deferential to the court, very polite. The day I called him a liar in court, he came up to me and said, “Prashant, you must believe me. I really did not see the report.” When you are so brazen, you can get away with anything. Had his personality been different, had he been arrogant and aloof, the court’s attitude would have been different perhaps.

There are people in the bar, however, who are sympathetic to him. Former attorney-general Soli Sorabjee, for example....
Mr Sorabjee will be sympathetic towards all dishonest lawyers. When he was the attorney-general, he had attended a meeting in London with the Hindujas and their lawyers from the law firm of Clifford Chance. And the minutes of the meeting quoted him advising that the Hindujas should get the ministries to seek an opinion from him, and then he would give an opinion that would suit them. I had then written in Frontline criticising Mr Sorabjee.

What was the then A-G’s reaction?
The same as Mr Vahanvati’s. He came up to me and said, “Prashant, I wish you had checked with me before writing the article; I would have set the record straight.” It is a sign of the times. If tomorrow a video footage shows the A-G accepting money, I don’t think either he or the government would be perturbed. They would laconically say that the footage should be sent for forensic examination and that it was mischievous and mala fide. Nobody blinks an eyelid.

Has there been a precedent to Vahanvati’s conduct?
The only comparable name that comes to mind is G. Ramaswamy who was the attorney-general in 1990-91. But his tenure was short.

வங்கியைத் தின்ற வங்கதேசப் பிரதமர்

ஷேக் ஹசீனா


பா  ராகவன்  தி இந்து  நவம்பர் 8,2013

கொதித்துப் போயிருக்கிறார்கள் பங்களாதேஷ் மக்கள். இதெல்லாம் உருப்படவே உருப்படாது என்று கத்தித் தீர்த்திருக்கிறார், பொருளாதார நிபுணரும் 2006ம் ஆண்டுக்கான நோபல் பரிசு பெற்றவருமான டாக்டர் முகம்மது யூனுஸ்.

யார் சத்தம் போட்டு என்ன பிரயோசனம்? 

அம்மணி ஷேக் ஹசீனா தெளிவாக அறிவித்துவிட்டார். இனிமேல் கிராமீன் வங்கி அரசுக்குச் சொந்தம். இதன் சட்ட திட்டங்களில் இனி அரசாங்கம் கை வைத்து திருத்தம் செய்யும். அரசாங்கமே இனி கிராமீன் வங்கியை வழிநடத்தும்.

இதைவிட அபத்தமான, முட்டாள்த்தனமான, கேடுகெட்ட, மக்கள் விரோத நடவடிக்கை இன்னொன்று இருக்க முடியாது. பங்களாதேஷ் இருக்கிற லட்சணத்துக்கு இந்த ஒரு வங்கிதான் ஓரளவேனும் ஏழை மக்களின் துயர் துடைத்துக்கொண்டிருந்தது. எளிய குறுங்கடன்கள் வழங்கி, ஜனங்களைக் கந்து வட்டிக் கொடுமைகளிலிருந்து காப்பாற்றிக்கொண்டிருந்தது. இனி அது அவ்வளவுதான். ஆமை புகுந்தாலென்ன? அரசு புகுந்தாலென்ன? எல்லாம் ஒன்று.

டாக்டர் முகம்மது யூனுஸ், சிட்டகாங் பல்கலைக் கழகத்தில் பொருளாதாரப் பேராசிரியராக உத்தியோகம் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.

 எதற்கு இந்த ஏட்டுச் சுரைக்காய்? ஏழை மக்களுக்கு உருப்படியாக எந்த விதத்தில் உதவலாம் என்று அவர் சிந்திக்க ஆரம்பித்து உருவாக்கியது இந்த கிராமீன் வங்கி. எளிய கிராமத்து மக்களுக்குக் கடன் கொடுத்துத் தூக்கி விடுவதற்காகவே ஆரம்பிக்கப்பட்ட வங்கி.

கிராமீன் வங்கி பெரும்பாலும் பெண்களூக்கு மட்டும்தான் கடன் கொடுக்கும். காரணம், அவர்களுக்குக் கொடுத்தால்தான் பணம் உருப்படியாகச் செலவிடப்படும். தவிரவும் ஒழுங்காகத் திரும்பி வரும் என்கிற எண்ணம். இந்தக் கடன் காசில் கடலெண்ணெய் வாங்கி பட்சணம் பொரித்துத் தின்றுவிட முடியாது. சில சட்டதிட்டங்கள் இருக்கின்றன. சிறு தொழில் தொடங்குவதற்காக மட்டுமே இந்தக் கடன் வழங்கப்படும். பெட்டிக்கடை வைக்கலாம். ஆடு, கோழி வாங்கி வளர்க்கலாம். இஸ்திரி வண்டி வைத்துத் தொழில் செய்யலாம். இந்த மாதிரி ஏதாவது ஒரு தொழில். இரண்டாயிரம், மூவாயிரம் ரூபாயில் தொடங்கி ஐந்து, பத்தாயிரம் வரை கடன் தொகை மெல்ல மெல்ல விரிவாக்கப்படும். அது அவரவர் திருப்பிச் செலுத்துவதைப் பொறுத்து இருக்கிறது.

வீடு கட்டக்கூட இந்த வங்கி கடன் கொடுக்கும். அதிகபட்சம் பதினைந்தாயிரம் ரூபாய். ஆனால் வீட்டுப் பத்திரம் பெண்களின் பெயரில்தான் இருக்கவேண்டும். இது கண்டிஷன்.

கிராமீன் வங்கியின் செயல்பாடு பங்களாதேஷில் மௌனமாக சாதித்த காரியங்கள் அநேகம். கிராமப்புறப் பெண்கள், குறிப்பாகப் படிப்பறிவில்லாத பெண்களுக்கு நம்பிக்கை ஊட்டி, அவர்களைத் தொழில் தொடங்கவைத்து சொந்தக் காலில் நிற்கச் செய்ததில் இந்த வங்கியின் பங்களிப்பு மறுக்க முடியாதது. நியாயமாக அரசாங்கம் செய்திருக்க வேண்டிய பணி. ஆனால் நாளது தேதி வரைக்கும் அரசியல் ஆடுபுலி ஆட்டத்தைத் தவிர இன்னொன்றை உருப்படியாகச் செய்திராத பங்களாதேஷ் பிரதமர், இன்றைக்கு மக்கள் மத்தியில் மிகுந்த செல்வாக்குப் பெற்றிருக்கும் இந்த வங்கியைக் கபளீகரம் செய்திருப்பதன் மூலம் அடித்தட்டு மக்களின் கடும் அதிருப்திக்கு ஆளாகியிருக்கிறார்.

பச்சையாகச் சொல்வதென்றால் அடித்தட்டு ஜனங்களுக்கு அதிக வட்டியில் கடன் கொடுத்து லாபத்தில் கொழுக்க வழியில்லாமல் திண்டாடிக்கொண்டிருக்கும் பண முதலைகளின் இடைவிடாத நச்சரிப்புக்கு ஹசீனா மசிந்திருக்கிறார்.

 டாக்டர் யூனுஸுக்கு நோபல் பரிசும் பங்களாதேஷ் ஏழைப் பெண்களுக்கு வாழவழியும் பெற்றுத் தந்த கிராமீன் வங்கி

இனி மெல்ல மெல்லத் தன் முகத்தை மாற்றிக்கொள்ளும். அரசின் தந்திரோபாயங்களில் சிக்கிச் சின்னாபின்னமாகும்.

 உலகமெங்கும் குறுங்கடன் குறித்த விழிப்புணர்வை உண்டாக்கி, பல்வேறு மூன்றாம் உலக நாடுகளில் வறுமைக்கோட்டுக்கு மிக நெருக்கமாக வசிக்கும் மக்களின் பசி போக்கப் பாதையமைத்துக் கொடுத்த வங்கி, தன் பெயரை இழந்து பரிதாபகரமான தோற்றம் கொள்ளும். 

வேறு ஒன்றும் சொல்வதற்கில்லை. டாக்டர் முகம்மது யூனுஸுக்கு ஆழ்ந்த அனுதாபங்கள்.